In mijn ‘snowboard carrière’ ben ik altijd mijn eigen weg gegaan. Toen ik veel indoor reed heb ik wel wat freestyle wedstrijden gedaan, maar dit direct ook afgezworen ooit nog te doen. Ik vond het zonde van mijn tijd om een hele dag op een afdaling te wachten, ik wilde rijden!

Ook ging ik vaak alleen op pad, niet altijd bewust, het liep vaak gewoon zo. Toen ik de toelating van de Staatlich deed, leerde ik andere Nederlanders kennen die ook veel in de boardsport deden. Superleuk vond ik dat. Ik had geen idee waar ik stond. Heel positief ging ik de toelating in: ‘ik wil weten waar ik sta of ik het nu haal of niet’. Eenmaal aan de start van de toelating was dit gevoel helemaal weg, ik wilde maar een ding: ‘die f***-ing opleiding in’. Wat dat betreft ben ik echt een vent. Toen ik de toelating haalde, zei een vriendin tegen mij: ‘hoe gaaf is dat, de eerste Nederlandse vrouw die haar Staatlich gaat halen’. Ik was daar niet zo mee bezig maar natuurlijk vond ik het toch wel een hele eer.

Er waren ongeveer 30 deelnemers waarvan 4 vrouwen. De eisen voor vrouwen zijn nagenoeg hetzelfde als die van de mannen. Er zijn verschillende weken waar de specialismes worden geoefend en afgesloten. Denk aan: techniek weken, slalom, freestyle, off-piste en lesgeven. Er is maar een week geweest waar ik me echt een chick(en) heb gevoeld. Dit was bij freestyle. In de voorbereidingen vertelde m’n opleider me dat het wel goed zat. Hierdoor werd ik lui en ben ik weinig in het park gaan trainen. Dat heb ik geweten! We moesten verschillende onderdelen doen in de superpipe, op de medium kickers en wat flat tricks. De hele opleidingsweek was het slecht weer waardoor we alleen wat boxen konden rijden. Voor mij was die week een emotionele rolercoster, ik was zo boos op mezelf dat ik niet goed getraind had, dat ik zo naïef was geweest. Een dag voor het examen brak het open. Het werd me die dag wel duidelijk, ik ga dit niet halen. Tijdens het examen heb ik niet alles clean geland en zakte ik. Nou dan kan ik ook een echte vrouw zijn, als huilen een vrouwending is tenminste. Daarna heb ik hard getraind zodat ik het examen ook op een ‘slechte dag’ zou kunnen halen. Bij het her examen ging het harstikke goed en kreeg ik grote complimenten van mijn opleiders.

Na de eindexamenweek werd de lijst met geslaagden opgelezen, ik zat er tussen, met een uitstekend had ik de opleiding gehaald. Ook toen moest ik huilen, maar dan van vreugde. Een vriend kwam naar me toe en die vroeg me: ‘je hebt het toch gehaald, klopte het niet?’ Een echte kerel dacht ik…