Macedonië Enjoyers Camp

Macedonië

Meegaan naar Macedonië was een spontane actie. Twee weken voor vertrek werd ik enthousiast gemaakt en boekte ik een ticket naar Skopje. Ik zat in Krippenstein, Oostenrijk, vanwaar ik met het openbaar vervoer naar friedrichshafen reisde. Toen ik in de taxi zat richting Salzburg vroeg de chauffeur waar de reis heen ging. Toen ik antwoordde: ‘Macedonië’ reageerde hij lichtelijk geschrokken. Is dat wel verstandig om daar als vrouw alleen naartoe te reizen, vroeg hij. Ik besefte me dat ik volledig onvoorbereid aan de reis begon. Ik maakte me geen zorgen, ik kreeg juist nog meer zin in deze verrassingsreis.

Alleen reizen brengt onwijs veel. Je hebt eerder aanspraak en ik merk dat ik dan zelf ook meer op mensen afstap.

De vlucht was, voor mij als bergliefhebber, buitengewoon! Ik vloog vanaf friedrichshafen. Je vliegt dan over de  Oostenrijkse Alpen, en vervolgens de Dinarische alpen bij slovenie, Kroatie en Bosnie. Echt te gek, lijnen spotten uit het vliegtuig, wat een prachtige berggebieden, oneindige mogelijkheden. Voldaan en met veel nieuwe ideeën kwam ik aa op Skopje AirPort. Ik was nog niet eens op de plaats van bestemming en de trip was al geslaagd.

Ik werd ik opgewacht door Zoran. Een local die mij naar de lodge bracht, zo’n 1 uur rijden van Skopje. Super gezellige vent met mooie verhalen over het land. Voor hem was  Macedonië nog steeds ‘Joegoslavië’. De buurlanden zoals Kosovo, Servië, Bulgarije en Albanië ziet hij als hetzelfde land. Zijn zoon en dochter studeren voor tandarts, zijn pensioen waar hij dag en nacht voor werkt. Het viel me op dat veel huizen niet af waren. Zoran gaf aan dat dit gebruikelijk is. Er wordt verdieping voor verdieping gebouwd. De eerste wordt neergezet en dan sparen ze voor de volgende. Als er genoeg geld is bouwen ze verder. Zo was zijn huis ook opgebouwd, het was bijna af, tandartspraktijk op de begane grond, en daarboven appartementen voor zijn kids en hemzelf. Als zijn kinderen afgestudeerd zijn kunnen ze starten met de praktijk en kan hij stoppen met werken. Mooi sociaal systeem, al zeg ik het zelf.

Macedonië is het wist tot 2000 aan de strijd van de Joegoslavische Oorlogen te ontsnappen. Het ‘grootste probleem’ van Macedonië was Griekenland. Aangezien het noordelijke deel van Griekenland ook de naam Macedonië draagt. De grieken vrezen dat er verwarring ontstaat tussen het land en de Noordelijke provincie. Daarom is de officiële naam: Voormalige Joegoslavische Republiek Macedonië.

Toen ik aankwam bij de lodge in Popova Shapka was iedereen al druk met de setup van hun boards. In de Snowcat kunnen aardig wat mensen, afhankelijk van de grootte van de cat natuurlijk. De groep waar ik deel van uitmaakte waren allemaal goede riders vanuit verschillende landen. Zweden, Frankrijk, Duitsland, Zwitserland. Echte boardliefhebbers, enjoyers die allemaal stoked waren om te rijden. We konden de nieuwste boards gebruiken van seizoen 16/17. Maar eerst moest er gegeten worden! Een heerlijk diner met typische Macedonische gerechten. Verse tomaten die je doen beseffen hoe deze ook alweer horen te smaken. Heerlijke schapenkaas en topwijn. Na het eten stelde Tom van Eskimo Freeride voor om te gaan night riden. Dat zagen we wel zitten!

Met een volle maag stapte we de Snowcat in. Vol goede vibes reed de bully omhoog. Iedereen gewapend met hoofdlampjes en klaar om wat lijnen te trekken. De meeste van ons iets teveel gegeten en misschien ook wel gedronken… Ik kon bijna geen bocht trekken van het lachen. Doordat het ontzettend warm was geweest reden we crustlaag. OK, als ik mag kiezen wil natuurlijk het liefste freshies maar in goed gezelschap is boarden altijd een genot! Aan de bar hebben we nog nagenoten van onze ‘powerplate’ afdalingen…

Het gebied waar de Snowcat kan komen is zo’n 32 km2. De crustlaag van de avond daarvoor zijn we niet meer tegengekomen. De locale gidsen vinden altijd mooie afdalingen. Soms betekend dat iets langer rijden met de cat maar dat drukt de pret niet. Het voordeel van de Snowcat ten opzichte van een heli is dat je nog wat bewegingsruimte hebt. De organisatie, Eskimo Freeride, heeft in de cat eten, drinken en muziek wat de rit omhoog super gezellig maakt. Gewoon even een dutje doen i
s ook geen probleem, door het zoemende geluid en het geschud val je makkelijk in slaap. Per dag kun je al snel 4000 hoogte meters maken.

De laatste afdaling van de dag gaat door het skigebied van Popova Shapka Het is klein: 6 liften en 10 kilometer piste. Als je gewend bent aan de Alpen is dit ongekend. Zelfs in de buckels zit geen logica. Mijn theorie daarbij is dat het niveau dusdanig laag is dat bochten zo worden gemaakt dat uiteindelijk kriskras verdeeld over de piste wat bulten ontstaan. Iedereen skiet in een newkids achtig pak, zonder helm en met prehistorische skies. De verhuur zit op de pistes. Er staan een aantal skies en wat schoenen uitgestald als een rommelmarkt. Daar zit iemand op een krukje bij om wat geld te verdienen. Eenmaal aangekomen bij onze lodge was de hout gestookte Jacuzzi al warm. Heerlijk nagenieten met een biertje.
dropoffHet terrein in het sharplanina gebergte is onwijs speels. Vlakke velden of steile couloirs, voor ieder wat wils. Omdat het redelijk uitgestrekt is kan de Snowcat bijna overal komen. Sommige stukken hebben we de laatste hoogte meters omhoog gebootpackt.

Het  gezelschap bestaat uit mannen, riders in hart en nieren. Geweldig voor mij om achteraan te cruisen, wat kunnen die gasten shredden: bizar! Hun visie op het boarden is waar het mijn inziens om draait. Boarden doe je voor jezelf, het gevoel dat je hebt wanneer je alleen al een bocht draait is nergens mee te vergelijken. Gecombineerd met het op pad zijn in de bergen samen met vrienden. Voor mij is het zo belangrijk om hierbij stil te blijven staan. Als je het hele seizoen op pad bent, het hele jaar door werkt in de snowboardelarij is het des te belangrijker om stil te blijven staan bij de kern. Doe vooral dingen die je leuk vindt. Geld verdienen is niet het belangrijkste, gelukkig en je dromen volgen zijn wel! Waarom doe ik dit: omdat ik het simpelweg heerlijk vind om zelf te boarden.

De derde en laatste dag is werkelijk een kado. De omstandigheden zijn top, het terrein is één speeltuin. Glooiend en overal cliffs die goed te overzien zijn. Ideaal als je het terrein niet gescout hebt. Met het Snowcat boarden ben je met een relatief grote groep op
pad. Wij zitten met 16 man in de cat. Er zijn 2 gidsen bij, één voorop en één achterop. Door de uitgestrekte afdalingen merk je hier weinig van. Je krijg veel speelruimte van de gidsen. Sommige runs heb ik heerlijk mijn eigen lijn gezet en lekker gespeeld. Andere runs koos ik ervoor om één van de kerels te volgen, dat vind ik zo fijn! Het daagt uit om net eens een ander lijn te kiezen of om een Cliff te springen die mij nog niet was opgevallen.  Onderaan de afdaling wacht je gezamenlijk op de cat (als deze niet al klaarstaat). Super gezellig om na te genieten en elkaars lijnen te bekijken. Als we voor de laatste run in de cat omhoog zitten maken we een kaasplankje en worden er allemaal lekkere hapjes verdeeld. Muziek erbij en de cat is omgetoverd tot een super gezellige tapasbar. Met onze volle buik genieten
we extra van de laatste afdaling. Het begint al te schemeren en in het donker komen we terug in ons hotel. Wat een topdag! Die avond vertre

P1010803_1024

kken we met een bus naar Skopje. Daar overnachten we de nacht voor vertrek. Een paar locals laten ons de leukste barren en clubs in Skopje zien. Een perfecte afsluiting van deze toptrip.

FAQ:

  • Betaalbaar, al vanaf €225,- per dag ben je volledig onder de panne
  • Als heli boarden een droom is, is dit een mooie opstap hier naartoe
  • Macedoniërs zijn ontzettend gastvrij en hartelijk
  • Alles wordt net even anders dan in Nederland georganiseerd, afspraken worden vaak wat ‘relaxed’ gemaakt onder het mom van: het komt wel goed. Gelukkig komt dat het ook altijd.
  • Snowcat